Loftið er hið rétta heimkynni fuglanna og þeir geta því lent í vandræðum meðal kjötétandi spendýra og skriðdýra eftir að hafa misst flughæfnina.
Til eru þó ófleygir fuglar, komnir af fleygum forfeðrum, sem hefur tekist ágætlega að laga sig að umhverfinu á jörðu niðri. Þetta gildir t.d. um mörgæsir, emúa og strúta.
Í Norður-Ameríku og Evrópu hafa fundist steingerðar leifar af fleygum forfeðrum strútsins, sem taldir eru hafa verið uppi fyrir 40-70 milljónum ára.
Aðrir steingervingar sýna að yngri forfeður misstu flughæfnina fyrir um 40-55 milljónum ára á sléttum Asíu. Þessir fuglar voru mun smávaxnari en strúturinn er nú.
Fyrir um 12 milljónum ára höfðu þessir fuglar stækkað mjög og voru þá orðnir stærri en núlifandi strútar. Þá var útbreiðslusvæðið allt frá Mongólíu til Suður-Afríku.
Strúturinn ber enn ýmis einkenni sem sýna að hann er kominn af fleygum forfeðrum.
Vængjabeinin eru t.d. sáralítið frábrugðin beinabyggingu fleygra fugla þótt strúturinn beiti vængjunum nú í allt öðrum tilgangi, svo sem að laða til sín maka eða hræða óvini. En öfugt við fleyga fugla er ekki lengur að finna á bringubeininu þann kamb sem flugvöðvarnir voru festir við.
Strúturinn hefur á ýmsan hátt bætt sér það upp að geta ekki flogið. Hann er t.d. afar frár á fæti. Hann hefur langa og sterkbyggða fætur og samvaxnar tær og getur náð allt að 70 km hraða á stuttri vegalengd. Hann er líka hálslangur og hefur afar góða sjón, þannig að hann kemur auga á rándýr á löngu færi.
