Þyngdarkraftur sólar dregur óendanlega langt – að minnsta kosti samkvæmt fræðunum. Stærðfræðileg skilgreining kveður á um að þyngdarkrafturinn milli tveggja himintungla og þar með einnig sólar er í beinu hlutfalli við massa hvors fyrir sig og í öfugu hlutfalli við fjarlægðina milli þeirra í öðru veldi. Það er að segja að þegar fjarlægðin er orðin helmingi meiri er þyngdarkrafturinn fjórum sinnum minni (2×2), meðan þrisvar sinnum lengri fjarlægð veitir níu sinnum minni þyngdarkraft (3×3) og svo framvegis.

Í fræðunum fellur krafturinn þá þar af leiðandi aldrei alveg niður í núll, óháð því hversu langt er farið.

Í raun er þyngdarkraftur sólar þó einungis nógu sterkur til þess að gera sig gildandi innan sólkerfisins. Ef sólkerfið nær einungis til átta plánetanna og tungla þeirra -og dvergreikistjörnunnar Plútó -mætti segja að þyngdarkraftur sólar endi við  Plútó sem er í um fimm milljarða km fjarlægð frá sólu.

Á síðari árum hafa stjarnfræðingar hins vegar tekið eftir fjölmörgum himintunglum lengst úti í sólkerfinu. Þekktust þeirra eru halastjörnurnar sem geta verið nokkrir kílómetrar að umfangi.

Halastjörnurnar dreifast um á kúlulaga svæði í kringum sólina og menn telja að það megi finna milli einn milljarðs og einnar billjónar halastjarna í fjarlægð allt að einu ljósári, tæplega tíu billjónir kílómetra frá sólu.

Við þetta má bæta dularfullum smáplánetum en um tylft þeirra hefur uppgötvast í svonefndu Kuiper-belti. Þær eru á brautum um sólu á nokkurn veginn sama plani og hinar stóru pláneturnar níu. Þrátt fyrir að fjarlægðin til þeirra nemi allt að 75 milljónum kílómetra verða þessi fyrirbæri samt sem áður fyrir áhrifum af þyngdarkrafti sólar.