Þegar um árið 1770 var tinnugikks-skammbyssum breytt í einfalda kveikjara.

Þeir virkuðu í stórum dráttum eins og mekanísk útgáfa af eldfæri þar sem tinnusteinum var slegið saman til þess að mynda neista sem kveikti í eldfima efninu.

Það var síðan fyrst árið 1823 sem Johann Döbereiner fann upp fyrsta almenna kveikjarann sem virkaði með efnaferlum – hinn svonefnda Döbereinersches Feuerzeug.

Þýski efnafræðingurinn nýtti sér að það kviknar í vetni þegar það kemst í samband við platínu. Með þessum hætti var mögulegt að skapa eiginlega loga og ekki bara neista.

Þess vegna var nýja uppfinningin mun betri en t.d. eldfæri þess tíma og á fáeinum árum höfðu 20.000 kveikjarar selst í Þýskalandi og Englandi.

Döbereiner tryggði sér aldrei einkaleyfi á þessari snjöllu uppfinningu sinni en þýski athafnamaðurinn Heinrich Gottfried Piegler sá stórkostlega möguleika í gripnum.

Hann lét verksmiðjur sínar fjöldaframleiða kveikjara og er sagður hafa selt um milljón slíka á þriðja tug nítjándu aldar einum saman.

Kveikjarar sem byggðu á hönnun Döbereiners voru framleiddir til 1880 þar sem minni og snjallari gerðir komu á markað.

Á þessum tíma hafði kveikjarinn þó glatað markaðshlutdeild sinni til öryggiseldspýtna sem urðu ótrúlega vinsælar frá því upp úr 1850.