Þegar um árið 1770 var tinnugikks-skammbyssum breytt í einfalda kveikjara.
Þeir virkuðu í stórum dráttum eins og mekanísk útgáfa af eldfæri þar sem tinnusteinum var slegið saman til þess að mynda neista sem kveikti í eldfima efninu.
Það var síðan fyrst árið 1823 sem Johann Döbereiner fann upp fyrsta almenna kveikjarann sem virkaði með efnaferlum – hinn svonefnda Döbereinersches Feuerzeug.
Þýski efnafræðingurinn nýtti sér að það kviknar í vetni þegar það kemst í samband við platínu. Með þessum hætti var mögulegt að skapa eiginlega loga og ekki bara neista.
Þess vegna var nýja uppfinningin mun betri en t.d. eldfæri þess tíma og á fáeinum árum höfðu 20.000 kveikjarar selst í Þýskalandi og Englandi.
Döbereiner tryggði sér aldrei einkaleyfi á þessari snjöllu uppfinningu sinni en þýski athafnamaðurinn Heinrich Gottfried Piegler sá stórkostlega möguleika í gripnum.
Hann lét verksmiðjur sínar fjöldaframleiða kveikjara og er sagður hafa selt um milljón slíka á þriðja tug nítjándu aldar einum saman.
Kveikjarar sem byggðu á hönnun Döbereiners voru framleiddir til 1880 þar sem minni og snjallari gerðir komu á markað.
Á þessum tíma hafði kveikjarinn þó glatað markaðshlutdeild sinni til öryggiseldspýtna sem urðu ótrúlega vinsælar frá því upp úr 1850.
Svona virkaði kveikjari Döbereiner
1. Ysta hólfið inniheldur brennisteinssýru.
2. Brennisteinssýran hvarfast við sínkið í innsta botnlausa hólfinu og myndar þannig vetni.
3. Botnlausa hólfið safnar saman vetninu sem þrýstist í átt að ventlinum.
4. Þegar ventillinn opnast streymir vetni yfir platínu. Efnin tvö hvarfast og það kviknar í vetninu.
