Rússland getur þakkað veikburða nágrönnum sínum gríðarlega stærð landsins. Ríkið óx upp í kringum Moskvu sem varð miðstöð eins af stórfurstadæmunum árið 1325. Ríkið var þó ekkert stórveldi á þeim tíma, því líkt og við átti um aðra drottnara í Austur-Evrópu varð stórfurstinn að sitja og standa eins og Mongólarnir sögðu.
Árið 1480 var ríki asísku reiðmannanna orðið svo veikburða að Moskvubúum tókst að losna undan ægivaldi þeirra. Á tímum Ívans 3. stórfursta nýttu þeir nýfengið frelsi sitt til að leggja undir sig enn fleiri rússnesk nágrannaríki sem höfðu sundrast sökum innbyrðis deilna.
Ívan grimmi var krýndur keisari árið 1547 og ríkið þandist allverulega út í austurátt í valdatíð hans. Hann lagði undir sig illa skipulögð tatararíki og auðvelt reyndist að innlima Síberíu. Hundrað árum síðar náðu rússnesku nýlenduríkin alla leið að Kyrrahafi.
Útþenslan jókst í vestur
Stjórnmálalegt ójafnvægi lamaði gamla keppinautinn í vestri, þ.e. Pólland og Svíþjóð var ekki nægilega sterkt til að standast ágang nágrannans í austri. Stórveldatíð beggja ríkja var brátt liðin tíð og næstu öldina komust Eystrasaltslöndin, Finnland og mest allt Pólland undir rússnesk yfirráð.
Meðan á þessu stóð fóru keisararnir að gjóa augunum í átt að ríki Ósmana í suðri. Þeir réðust inn á Krímskagann árið 1783 og Kákasus fylgdi svo í kjölfarið á 19. öld, auk þess sem Rússland einnig gleypti smáríkin í Mið-Asíu.
Rússland glataði svolitlu landsvæði þegar Bandaríkin fengu leyfi til að festa kaup á Alaska árið 1867. Önnur svæði glötuðust í rússnesku byltingunni 1917 og enn fremur þegar Sovétríkin liðu undir lok árið 1991 en Rússland er engu að síður gríðarstórt land.
