Boston, Nýja-Englandi, 21/2 1693
Til hans hágöfgi, jarlsins af Nottingham, Whitehall, London
Yðar hágöfgi
Með skipstjóranum á skipinu Samuel and Henry hef ég þegar sent munnlega frásögn af því að þegar ég kom hér í nýlenduna voru fangelsin full af fólki sem grunað var um galdra.
Ég skýrði einnig frá því að á þeim tíma bárust mér fjölmargar kvartanir frá fólki sem var hrjáð af göldrum og nafngreindi kvalara sína. Þar eð klögumálum fjölgaði dag frá degi skipaði ég, að beiðni ráðs landstjóra og varalandstjóra, laganefnd sem gæti upplýst þessi mál.
Varalandstjórinn stýrði nefndinni en aðra meðlimi valdi ég meðal hinna bestu og skynsömustu manna sem ég gat fundið. Ég treysti því þess vegna að rétturinn myndi skipa þessum málum á réttan hátt.
Jarlinn af Nottingham
Daniel Finch (1647-1730) var utanríkisráðherra konungs og nýlendurnar í Ameríku heyrðu undir hann.
Einmitt á þessum tíma yfirgaf ég borgina til að taka við stjórninni í austurhluta nýlendunnar þar sem Frakkar og indíánar gerðu árásir á þá bæi sem voru næstir landamærunum.
Þegar ég kom til baka alllöngu síðar, var ljóst að fólk var mjög óánægt með framgöngu réttarins. 20 manneskjur höfðu verið dæmdar og teknar af lífi, þótt margir teldu margt af þessu fólki hafa verið saklaust.
Sönnunin fór þannig fram: Hinn grunaði og sá sem hafði ásakað hann eða hana fyrir galdra komu fyrir dóminn. Ef ásakandinn féll á gólfið og engdist þar um af sársauka allt þar til hinn grunaði snerti við honum eða henni, taldi rétturinn sökina hafa sannast.
Til viðbótar þurfti ásakandinn að sverja þess eið að hinn grunaði stæði að kvölunum og að hafa með eigin augum séð andlegan tvífara hins grunaða yfirgefa líkamann og ráðast að sér.
Þegar ég rannsakaði málið sögðu dómararnir þetta vera fyrsta skrefið í dómsrannsókninni en til viðbótar hefðu þeir mannlegar sannanir fyrir því að það fólk sem þeir dæmdu væri í raun sekt um galdra.
Smám saman sannfærðist ég þó um að Djöfullinn geti líka dulbúið sig sem sakleysingja. Meðal hinna ákærðu var fólk sem ég veit að er saklaust. Margt fólk hefur verið úthrópað sem nornir eða galdramenn þótt það njóti almennrar virðingar og álits.
Þrátt fyrir þetta hélt vararíkisstjórinn óhikað áfram að beita sömu aðferðum – sem vakti vaxandi hræðslu og óróleika almennings.
Óánægjan hélt áfram að breiðast út þar til ég stöðvaði þessi réttarhöld. Sú ákvörðun mín helgaðist af því að ég vissi að margt saklaust fólk myndi týna lífinu ef þessum sömu aðferðum yrði beitt áfram.
Þá sátu að minnsta kosti 50 manns í fangelsi við óboðlegar aðstæður, kulda og allsleysi.
Í mörgum tilvikum var vitnisburðurinn um andlegan tvífara eina sönnunin fyrir sekt þess fólks sem dæmt var.
Mikið skorti á fullnægjandi ástæður fyrir handtöku og ég fékk þess vegna sumt af þessu fólki látið laust gegn viðvörun.
Ég bað dómarana einnig að finna aðrar aðferðir til að hægt væri að sleppa fólki og koma þannig í veg fyrir að það dæi í fangelsinu.
„. Margt fólk hefur verið úthrópað sem nornir eða galdramenn þótt það njóti almennrar virðingar og álits.“
W. Phips
Sumir dómararnir lýstu sig nú sammála því að aðferðirnar hefðu verið of harkalegar og réttarhöld ekki byggð á nægilega traustum grunni.
Þeir gáfu til kynna að þeir vildu beita öðrum aðferðum ef til nýrra réttarhalda kæmi.
Þegar herra Increase Mather og allmargir aðrir kirkjunnar menn lýstu því yfir að þeir væru nú einnig komnir á þá skoðun að Djöfullinn gæti dulbúist sem sakleysingi og þannig valdið kvölum fólks, var þar með úr sögunni að hægt væri að dæma fólk á grundvelli þeirra sýna sem fólk taldi sig sjá.
Á þessum grundvelli leyfði ég sérstök réttarhöld í Salem í Essexsýslu á þriðja degi janúarmánaðar með vararíkisstjórann í sæti aðaldómara.
Við réttarhöldin var nýju aðferðunum beitt og af 52 ákærðum voru allir sýknaðir nema þrír.
Dómsmálaráðherra konungs tjáði mér að enginn munur væri á málsatvikum þeirra þriggja og hinna sem sýknaðir voru. Hann taldi allt eins hægt að sýkna hina þrjá dæmdu og alla hina.
Vararíkisstjórinn undirritaði hins vegar strax tilkynningu um að taka skyldi af lífi fólkið sem dæmt var ásamt fimm sem áður höfðu hlotið dóma.
Með tilliti til þess hvernig staðið var að fyrri réttarhöldum frestaði ég aftökunum þar til konungleg yfirvöld hefðu verið látin vita.
Vararíkisstjórinn reiddist frestuninni mjög og blindaður af heift neitaði hann að taka sæti sitt við réttarhöldin í Charlestown.
Nú kom í ljós að hann hafði – án minnar vitundar og samþykkis – þegar gefið út tilskipun sem heimilaði honum að leggja hald á jarðnæði, fasteignir og persónulega muni hinna dæmdu.
Að endir skyldi bundinn á beitingu hinna óheppilegu aðferða, leysti upp það svarta ský sem hékk yfir þessu héraði og hefði getað valdið allsherjareyðileggingu.
Sú ógn sem skapaðist af Djöflinum hafði grimmileg áhrif á líf og eignir margra af undirsátum Hans Hátignar.
Illmælgin skaðaði orðspor margra af virðulegustu íbúunum og truflaði og seinkaði stjórnarathöfnum konunglegra yfirvalda.
Allt þetta hefur valdið mér miklu hugarangri en nú berast mér engin ný klögumál. Þar sem áður ríkti sundrung og tortryggni vegna þessara mála, ríkir nú á ný ró og samlyndi.
Yðar hátignar trúasti
og auðmýksti þjónn
William Phips
William Phips
Æviskeið:
1651-1695
Störf:
Skipasmiður, fjársjóðsleitari og landstjóri í ensku nýlendunni Massachusetts í Norður-Ameríku.
Maki:
Mary Spencer Hull. Þau ættleiddu einn dreng.
Þekktur fyrir:
Jakob konungur annar aðlaði Phips 1687, eftir að hann bjargaði miklum fjársjóðum úr flaki spænska skipsins Nuestra Senora de la Conception. Nú er hans einkum minnst sem landstjórans að baki hinum frægu galdraréttarhöldum í Salem.
Eftirmáli
Enginn var dæmdur til dauða fyrir galdra eftir að William Phips sendi þetta bréf og þremur mánuðum seinna var flestum dæmdum og grunuðum sleppt úr fangelsi.
Alls sættu 200 ákærum, nær 80% konur og 20 voru tekin af lífi. 2001 samþykkti ríkisþing Massachusetts yfirlýsingu um sakleysi allra sem dæmd voru.
Salem er enn þekkt sem „nornabærinn“.
