Kitlandi tilfinning getur komið fram á tvo mismunandi vegu: Annað hvort með mjög léttri snertingu á húðinni sem kallast knismesis, t.d. með fjöður eða í grófara formi sem kallast gargalesis sem stafar af endurteknum þrýstingi eða snertingu á kitlandi svæði á líkamanum.
Sérstaklega það síðarnefnda vekur oft hlátur hjá þeim sem kitlaðir eru.
En ef þú reynir að snerta kitlandi svæðin á sjálfum þér finnurðu ekki fyrir löngun til að hlæja á sama hátt. Margt bendir til þess að hlátur í tengslum við stríðni krefjist þess að koma viðkomandi á óvart.
Litli heilinn kjaftar frá
Heilinn flokkar skynjunina og bælir væntanlega skynjun, t.d. þrýsting frá skó við il þína. Þannig er hægt að beina athyglinni að nýjum – og hugsanlega mikilvægari – skynhrifum. Og það er mikilvægt, því annars værum við sífellt að ganga um og finnast það kitlandi.
Seint á tíunda áratugnum skannaði hópur vísindamanna heila fólks sem var kitlað í annan lófann af vélmenni. Kitlið frá vélmenninu gat annað hvort verið gangsett af rannsakendum eða viðfangsefninu sjálfu. Rannsakendur skráðu síðan hvað gerðist í heilanum.
Niðurstöðurnar sýndu að hjá einstaklingi sem ætlar að kitla sjálfan sig fara skilaboð frá litla heila til heilabarkar um hvaða skynjun megi búast við. Litli heilinn spillir því að athöfnin komi að óvörum.
