Reyndar er ekki öllum köttum illa við vatn. Sem dæmi má nefna Van-köttinn tyrkneska sem á heimkynni við Van-vatn í Austur-Tyrklandi. Þessi tegund er þvert á móti hrifin af vatni og kettirnir synda í vatninu sér til mikillar ánægju.
Sú staðreynd að margir húskettir hræðast vatn, tengist að líkindum hita og kulda. Pels katta er fremur þurr. Hann verður því gegnblautur á skömmum tíma og glatar þar með einangrunarhæfni sinni. Þetta skapar þó ekki nein meiri háttar vandamál fyrir ketti sem lifa í hlýju loftslagi. En kettir á kaldari svæðum hnattarins mega illa við því að missa líkamshitann á þennan hátt. Og það verður heldur ekki betur séð en að því nær sem dregur miðbaug, því sáttari eru kettirnir við vatn.
Húskettir eru komnir af fjölmörgum villtum tegundum. Þeir sem komnir eru af evrópska villikettinum, sem lifir í tempruðu loftslagi, hafa erft vatnshræðslu hans.
Það gildir líka þótt þeir hafi síðar flust til heitari svæða. Flestir kettir sem við sjáum haldna á heimilum eru afkomendur evrópska villikattarins og þeim er því meinilla við að fara í bað.
Aðrar tegundir húskatta, sem komnar eru af núbíska villikettinum og þar með ættaðar af eyðimerkursvæðum í Norður-Afríku, þjást ekki af neinni vatnshræðslu.
Uppeldi hefur einnig talsvert að segja í þessu tilliti. Þannig þurfa sýningarkettir að sætta sig við að fara oft í bað. Hafi þeir vanist þessu strax sem kettlingar, hafa þeir ekkert á móti því.
