Reyndar er ekki öllum köttum illa við vatn. Sem dæmi má nefna Van-köttinn tyrkneska sem á heimkynni við Van-vatn í Austur-Tyrklandi. Þessi tegund er þvert á móti hrifin af vatni og kettirnir synda í vatninu sér til mikillar ánægju.
Sú staðreynd að margir húskettir hræðast vatn, tengist að líkindum hita og kulda. Pels katta er fremur þurr. Hann verður því gegnblautur á skömmum tíma og glatar þar með einangrunarhæfni sinni. Þetta skapar þó ekki nein meiri háttar vandamál fyrir ketti sem lifa í hlýju loftslagi. En kettir á kaldari svæðum hnattarins mega illa við því að missa líkamshitann á þennan hátt.
Og það verður heldur ekki betur séð en að því nær sem dregur miðbaug, því sáttari eru kettirnir við vatn.
![](https://visindi.is/wp-content/uploads/2023/03/katte-top-1024x512.jpg)
Húskettir eru komnir af fjölmörgum villtum tegundum. Þeir sem komnir eru af evrópska villikettinum, sem lifir í tempruðu loftslagi, hafa erft vatnshræðslu hans.
Það gildir líka þótt þeir hafi síðar flust til heitari svæða. Flestir kettir sem við sjáum haldna á heimilum eru afkomendur evrópska villikattarins og þeim er því meinilla við að fara í bað.
Aðrar tegundir húskatta, sem komnar eru af núbíska villikettinum og þar með ættaðar af eyðimerkursvæðum í Norður-Afríku, þjást ekki af neinni vatnshræðslu.
Uppeldi hefur einnig talsvert að segja í þessu tilliti. Þannig þurfa sýningarkettir að sætta sig við að fara oft í bað. Hafi þeir vanist þessu strax sem kettlingar, hafa þeir ekkert á móti því.