Strangur agi þótti sjálfsagður í jesúítaskólanum College de Clermont í miðborg Parísar en eitt vetrarkvöld árið 1704 ríkti ringulreið í svefnsalnum.
28 drengir hlupu fram og aftur og leituðu árangurslaust að nátthúfunum sínum sem voru bráðnauðsynlegur búnaður á köldum vetrarnóttum. Á endanum neyddust drengirnir til að skríða húfulausir undir teppin. Þeim var fullljóst að þeir fengju skömm í hattinn.
En þar sem þeir voru lagstir upp í rúmin sín tóku þeir eftir því að einn í hópnum var með sína húfu. Hann dró hana vel niður yfir eyrun áður en hann lagðist til svefns. Þegar kennari var kallaður til upplýsti strákurinn hiklaust að ekki aðeins hefði hann stolið nátthúfum hinna strákanna, heldur hefði hann fleygt þeim.
„Þótt þú verðir jafngamall og Metúsalem, verður þú aldrei sterkari, kjarkmeiri eða snjallari en þú ert núna“.
Parísarþjófur, árið 1711
Nátthúfuþjófnaðurinn markaði upphaf glæpaferils hins 11 ára gamla Louis Dominique Garthausen sem var sonur vínkaupmanns.
Undir nafninu Cartouche sem var frönsk aðlögun Garthausen-nafnsins, átti hann eftir að verða óumdeildur ræningjakóngur í París.
Paradís þjófanna
Skömmu eftir nátthúfustuldinn yfirgaf Cartouche skólann og tók að leggja lag sitt við brotamenn í undirheimum Parísar. Hann ávann sér fljótlega virðingu fyrir hugrekki og kænsku.
„Þótt þú verðir jafngamall og Metúsalem, verður þú aldrei sterkari, kjarkmeiri eða snjallari en þú ert núna,“ sagði aldraður þjófur við Cartouche þegar hann var 18 ára.
Skömmu síðar var Cartouche orðinn leiðtogi eigin ræningjaflokks með um 200 meðlimi.
„Annars sting ég þessum eitraða rýtingi inn milli rifja þér, svo sannarlega sem ég er Cartouche.“
Louis Dominique Garthausen (Cartouche) um 1720.
Ræningjaflokkurinn hafði í nógu að snúast. Á tíma sólkonungsins, Loðvíks 14. var Frakkland öflugasta stórveldi Evrópu og París var næststærsta borg álfunnar.
Borgarastéttin rakaði saman peningum og það veitti Cartouche og kumpánum hans gullin tækifæri. Hvað eftir annað brutust þeir inn hjá einhverjum hinna nýríku borgara og rændi hvers kyns verðmætum. Þeir víluðu heldur ekki fyrir sér manndráp í þessu samhengi og jafnvel kirkjunnar menn voru ekki öruggir.
Dag nokkurn rændi Cartouche ábóta nokkurn og notaði tækifærið til að ginna lögregluna. Henni barst nafnlaust bréf, þar sem sagði að Cartouche hefði myrt ábótann og væri nú sjálfur í gervi hans.
Lögreglan kokgleypti þessa beitu og þegar ábótinn kom til að tilkynna ránið var honum umsvifalaust stungið í fangelsi. Það liðu margir dagar þar til lögreglan áttaði sig á mistökunum.
Krafðist verðlaunanna sjálfur
Þegar lögreglan hét verðlaunum hverjum þeim sem gæti haft hendur í hári Cartouches, vakti það honum síður en svo nokkurn ugg. Hann birtist sjálfur á lögreglustöðinni til að sækja verðlaunaféð.
Þegar lögreglustjórinn reyndist ófús til að reiða peningana af hendi, dró Cartouche upp rýting sinn og skipaði lögreglustjóranum að borga: „Annars sting ég þessum eitraða rýtingi inn milli rifja þér, svo sannarlega sem ég er Cartouche.“
Lögreglustjórinn greiddi nú verðlaunaféð án frekari andmæla.
Þegar lögreglunni tókst svo loksins að hafa hendur í hári Cartouches, tókst honum að flýja úr fangelsinu með því að komast niður í víðfeðmt holræsakerfi borgarinnar. En nú var lukkan ekki lengur með honum í liði.
Þegar hann gróf sig upp og lenti í stofu kistilsmiðsins tók geltandi hundur á móti honum. Húsráðandi lét kalla lögregluna til og Cartouche var lagður í hlekki.
Sverð stöðvar flóttann
1. Flótti endar í stofunni
Cartouche hefur sloppið úr klefanum með því að grafa sig niður í holræsakerfið. Þegar hann grefur sig upp, lendir hann í stofu kistlasmiðs.
2. Þjónustustúlka kemur að honum
Hávært gelt fjölskylduhundsins vekur stofustúlkuna sem strax fer á vettvang. Skelfingu lostin horfist hún í augu við strokufangann.
3. Cartouche haldið í ógn
Óp þjónustustúlkunnar vekja húsbóndann sem stekkur fram úr rúminu. Hann grípur sverð sitt og ógnar Cartouche með því þar til lögreglan kemur.
Að þessu sinni slapp hann ekki. Þann 26. nóvember 1721 var hann dæmdur til dauða fyrir glæpaverk sín. Daginn eftir var hann færður á aftökustaðinn klukkan 17.
En Cartouche átti enn eitt tromp uppi í erminni. Á aftökupallinum krafðist hann þess að fá að gefa upp nöfn allra meðsekra samstarfsmanna sinna. Listinn yfir þá reyndist svo langur að aftökunni var á endanum frestað til næsta dags.
Hundruð Parísarbúa söfnuðust saman til að sjá Cartouche þjást á hjóli og steglum.
Og síðdegis þann dag var Cartouche tekinn af lífi. Um leið og hann var dauður, dró böðullinn líkið burtu. Næstu daga hafði hann líkið til sýnis hverjum þeim sem reiddi fram nokkra skildinga fyrir að sjá frægasta þjóf Parísar.
