Saltið í Dauðahafinu berst með ánni Jórdan sem rennur út í hafið. Þó svo að vatnið í ánni sé ferskvatn felur það engu að síður í sér örlítið af salti.
Þar sem Dauðahafið hefur ekkert frárennsli en glatar einungis vatni úr sér gegnum uppgufun, safnast saltið smátt og smátt fyrir. Það vatn sem gufar upp er nánast hreint vatn og skilur saltið eftir sig í hafinu.
Ástæða þess að salt er að finna í ánni Jórdan er að finna í veðrun.
Veðrun er efnafræðilegt ferli sem brýtur niður steina og framleiðir uppleyst efni í formi jóna, svo sem Na+ (natríum) og Cl- (klór), sem saman mynda matarsalt.
Efnaferlið sem gerir Dauðahafið salt er það sama og sem gætt hefur heimshöfin seltu í þá 4,5 milljarða ára sem liðnir eru frá því að Jörðin varð til.
Úr þeim er heldur ekkert frárennsli en sökum smæðar Dauðahafsins, auk hlýs og þurrs loftslagsins, gengur ferlið miklu hraðar fyrir sig þar. Selta Dauðahafsins er um 33,7 af hundraði en selta úthafanna er að meðaltali einungis 3,9 prósent.
Þar sem ekkert frárennsli er úr Dauðahafinu skyldi ætla að hafið flæddi að lokum yfir bakka sína en það gerist hins vegar ekki sökum þess að loftslagið í Jórdandalnum er svo þurrt og hlýtt að yfirleitt gufar upp sama magn vatns og streymir í hafið.
Þetta ferli sem leiðir til þess að sífellt safnast fyrir meira af salti kallast uppgufun. Þegar hlutfall saltsins hefur náð tilteknu gildi kemst vatnið á það stig að það getur ekki tekið við meira salti og vatnið verður mettað.
Ef uppgufunin heldur samt sem áður áfram, umfram þetta stig, byrja að myndast saltútfellingar. Ef allt vatnið hverfur fæst „uppskera“ í formi saltkristalla. Ef um er að ræða hreint natríumklóríð, matarsalt, er hægt að nota það í matvælaiðnaði en að öðrum kosti í kemískum iðnaði.
