Haust og vetur eru tímabil kvefs og inflúensu. Kalt veðrið tryggir nefnilega að veirurnar geti lifað lengur og dreift sér af auknum krafti.
Og þar sem vitað er að kuldi bælir ónæmiskerfi okkar er veturinn sannkölluð gósentíð fyrir kvef og flensu.
Kvef á einkum rætur að rekja til svonefndrar rínóveiru sem sýkir líkamann aðallega með því að finna sér leið inn í frumur í nösunum. Þar afrita veirurnar sjálfar sig og dreifast með lofti.
Veirur dýrka kulda
Rínóveirur lifa lengur í kulda en hita. Sé hitastigið 23 gráður eru aðeins 3% líkur á að rínóveiran lifi af í sólarhring en líkurnar hækka hins vegar upp í alls 91% þegar útihitinn lækkar niður í sex gráður.
91% líkur eru á að veiran lifi í sólarhring ef hitinn fer niður í sex gráður.
Hættan á að verða fyrir smiti eykst til muna þegar hitastig líkamans lækkar.
Vísindamenn hafa dregið þá ályktun að hættan á að við smitumst af veiru hækki um 8% fyrir hverja gráðu sem hitinn lækkar á þriggja daga tímabili.
Frost heftir ónæmiskerfið
Þegar frumurnar í öndunarfærum okkar komast í tæri við frost bregðast þær hægar við rínóveirunni en ella. Kalt loftið veldur því að æðarnar í öndunarfærunum þrengjast til að koma í veg fyrir hitatap.
Þrenging æðanna dregur úr blóðstreyminu, sem svo heftir ónæmisfrumur og mótefni í að komast leiðar sinnar til slímhimnanna, þar sem sýkingin að öllu jöfnu á upphaf sitt.
Skortur á sólarljósi á veturna getur enn fremur haft í för með sér skort á D-vítamíni, sem hefur áhrif á starfsemi ónæmiskerfisins.
Við þetta bætist svo sú staðreynd að við dveljum í auknum mæli innanhúss á veturna, sem eykur smithættuna, því veirurnar svífa lengur í loftinu í lokuðu rými.
