Í upphafi miðalda héldu hermenn í bardaga íklæddir hringabrynjum og einfalt var að lyfta þeim upp ef náttúran kallaði.
En það gat verið erfiðara að ganga örna sinna þegar þýskir og ítalskir járnsmiðir tóku á 15. öld að smíða heilsteyptar brynjur úr járnplötum.
Til allrar lukku voru engar plötur yfir rassi og klofi.
Þessi svæði voru varin með hreyfanlegum málmþynnum um mjaðmir og rass. Auk þess voru riddarar oft klæddir bólstruðum buxum til að koma í veg fyrir núningssár vegna þungrar brynjunnar.
Nauðstaddur riddari hefði því látið skjaldsvein sinn losa málþynnurnar og þungar lærahlífarnar svo hann gæti sest á hækjur sér og teflt við páfann.
Brynjan veitti góða vörn en takmarkað athafnafrelsi þegar náttúran kallaði.
Sumar brynjur voru með punghlíf sem var auðvelt að losa þyrftu riddararnir bara að pissa.
Ef þörfin kom á óheppilegum tíma varð bara að láta náttúruna hafa sinn gang. Það þótti ekki hneykslanlegt því hermenn þjáðust oft af niðurgangi í herleiðöngrum.
Sem betur fer höfðu riddarar einatt skjaldsvein sér til aðstoðar sem sá um að hreinsa brynjuna hátt og lágt eftir bardaga.
