Dulúð tölunnar sjö nær langt aftur. Elstu þekktu menningarsamfélögin sem höfðu hana í hávegum, voru Súmerar og Babýloníumenn (um 3000-1500 fyrir okkar tímatal) þar sem nú er Írak.
Í súmerskri goðafræði birtist talan talsvert og voru margir guðanna sérstaklega flokkaðir í sjö manna hópa.
Súmersk-babýlonska menningin er einnig fyrirmynd sjö-daga vikunnar sem við þekkjum í dag. Ekki er vitað með vissu hvers vegna talan sjö hafði töfrandi gildi fyrir Súmera og Babýloníumenn.
En líklegast er að Súmerar frá fornu fari hafi byggt þekkingu sína og notkun á tölunni sjö á ýmsum náttúrufyrirbærum. Það gætu verið sjö litir regnbogans eða sjö „reikistjörnur“ sem stjörnufræðingar þekktu á þeim tíma, nefnilega sólina, tunglið, Merkúr, Venus, Mars, Júpíter og Satúrnus. Síðan þá hafa önnur menningarsamfélög og trúarbrögð einnig tekið upp töfra tölunnar sjö.
Til dæmis var grunnurinn að mikilleika Rómarborgar, samkvæmt goðafræði, lagður af fyrstu sjö konungum borgarinnar en samkvæmt íslam skapaði Allah sjö himna hvern ofan á annan.
