Í fyrstu nýlendubylgjunni frá 15. öld og fram á þá 19. græddu lönd á borð við Frakkland, Spán og Bretland stórfé á nýlendum sínum í m.a. Suður-Ameríku og Asíu.
Í Mið-Evrópu skiptust þýskumælandi þjóðirnar hins vegar í ótalmörg sjálfstæð konung- og hertogadæmi sem hvert um sig bjó ekki yfir nægilegum styrk til að setja á laggirnar nýlendur.
Þýskaland var sameinað sem valdamikið keisararíki undir stjórn Bismarcks kanslara árið 1871.
Þegar þar var komið sögu voru ákjósanlegustu nýlendusvæðin frátekin ellegar þá höfðu losað sig undan yfirráðum nýlenduherranna. Bismarck og ráðgjafar hans komu þó enn auga á tækifæri í Afríku sem samanstóð aðallega af ýmsum litlum afrískum konungdæmum, auk nokkurra nýlendna Frakka og Breta.
Árið 1884 stofnuðu Þjóðverjar nýlendur í Kamerún og Namibíu og um svipað leyti deildu Belgar og Frakkar um yfirráðin yfir Kongó.
Herstyrkur og bandalag við ýmsa höfðingja tryggðu Þjóðverjum yfirráð í Afríku.
Tógó
Örfáir verslunarstaðir meðfram ströndinni voru fyrstu staðirnir þar sem áhrifa Þjóðverja gætti en árið 1905 var allt landið orðið að þýskri nýlendu.
Þýska Austur-Afríka
Þau lönd sem í dag kallast Rúanda, Búrúndí og Tansanía urðu þýskar nýlendur árið 1885. Nýlendan öll var helmingi stærri en Þýskaland.
Kamerún
Árið 1884 gerði Þýskaland samkomulag við ættflokka í Afríku og lýstu Kamerún sem verndarsvæði. Svonefndar verndarsveitir áttu að tryggja Þýskalandi vald yfir nýlendunum.
Þýska Suðvestur-Afríka
Hinn 24. apríl 1884 öðluðust Þjóðverjar yfirráð yfir Namibíu. Verslunarfélögum var ætlað að stjórna landinu fyrir hönd keisaradæmisins.
Í Afríku var enga vegi að finna og fyrir vikið var brýnt að temja sér hugvit en hér má sjá úlfalda með hliðarvagn.
Nýja nýlenduveldið orsakaði mikla spennu í Evrópu og sama ár kölluðu Þjóðverjar til fundar sem leiddi af sér Berlínar-sáttmálann sem ætlað var að leysa „Afríkuvandamálið“.
Í raun réttri var tilgangur fundarins að ákvarða einhvers konar reglur um nýlendustefnuna í Afríku til þess að ekki kæmi til styrjaldar.
Að fundinum loknum hófst hið svokallaða kapphlaup um Afríku, sem fólst í því að stórveldin reyndu að leggja undir sig eins mikið land og hugsast gat.
Nánast öll heimsálfan var nýlenduvædd næstu 30 árin. Þýskaland glataði nýlendum sínum aftur eftir fyrri heimsstyrjöld.
