Fnykurinn var ógurlegur þegar þunnum járnflísunum var blandað saman við vínedik í skál og málmurinn látinn leysast hægt upp. Óþefurinn lagaðist ekki þegar svo teblöðum var blandað saman við, ásamt dufti gerðu úr ávextinum mýróbalan sem sútunarefni er unnið úr. Í skálinni varð eftir svart mauk.
Í augum margra Japana á miðöldum var þessi illa þefjandi blanda leiðin að fullkomnu útliti.
„Erfitt að horfa á tennurnar án þess að fyllast viðbjóði“.
Þannig lýsti breski stjórnarfulltrúinn Rutherford Alcock viðbrögðum sínum þegar hann kom auga á svörtu tennurnar.
Svörtu maukinu var smurt á tennurnar þannig að glerungurinn varð kolsvartur á lit.
Þetta var gert nokkrum sinnum í viku en erfiðið var vel þess virði: Útkoman varð nefnilega nokkuð sem alla Japana dreymdi um, glansandi svartar tennur.
Svartar tennur komust í tísku
Fornleifar frá Japan hafa leitt í ljós að tískufyrirbærið sem fólst í að sverta í sér tennurnar má rekja allt aftur til Kofún-tímabilsins (250-538). Svartar tennur sem kallaðar voru „óhagúró“, öðluðust þó fyrst víðtæka útbreiðslu í Japan á Heian-tímabilinu (794-1185).
Þegar þarna var komið sögu voru svartar tennur orðnar svo algengar að þeirra var getið í þjóðsögum og meira að segja í því sem sumir telja hafa verið fyrstu skáldsögu heims – „Sögunni um Genji“ frá 11. öld.
Yfirstéttarfólk hóf að sverta tennur sínar á undan öllum öðrum. Bæði karlar og konur smurðu blöndunni á tennur sínar til þess að tannskemmdir og aðrir tannsjúkdómar sæjust síður. Flestir voru með illa farnar og mislitar tennur á þessum tíma en eftir að „óhagúró“ komst í tísku var engin leið að koma auga á gular né skemmdar tennur.
Tennur áttu að vera hárbeittar
Hvítar sem krít, leiftrandi líkt demöntum eða oddhvassar eins og tennurnar í Drakúla – tennur hafa þurft að þola sitt lítið af hverju þegar tískusveiflur hafa krafist ólíkra hluta af tönnunum.
Gimsteinar í tísku á fornöld
Litlir, leiftrandi demantar í tönnum þekkjast enn þann dag í dag. Hefð þessa má rekja 2.500 ár aftur í tímann þegar maja-indíánar boruðu lítil göt í tennurnar og komu fyrir í þeim skrautsteinum.
Þvag og mjólk gerðu tennur hvítar
Skjannahvítar tennur voru álíka eftirsóttar á tímum Rómverja og í dag. Fallegur tanngarður var til marks um velmegun og til þess að fá slíkar tennur báru Rómverjar á þær blöndu úr geitamjólk og þvagi sem lýsti tennurnar.
Sorfnar tennur löðuðu að gesti
Öldum saman hefur tíðkast að sverfa tennurnar meðal tiltekinna ættbálka í Afríku en sem dæmi má nefna að slíkt var siður hjá mbuti-ættflokknum í Kongó. Árið 1904 var einn af meðlimum ættbálksins, Ota Benga, hafður til sýnis í dýragarðinum í Bronx í Bandaríkjunum.
Þá var jafnframt talið að svarta lagið á tönnunum verndaði þær gegn sjúkdómum í munnholinu sem valdið gátu skelfilegri tannpínu.
Svartir, glansandi hlutir voru til marks um fegurð meðal Japana og andlitið þótti verða fullkomið þegar ekki einvörðungu hár og augabrúnir voru svört á lit, heldur einnig tennurnar.
Tískufyrirbæri þetta breiddist út meðal geisjanna, þar sem þessar fögru konur sem kunnu þá list að dansa og spjalla, tóku á móti gestum sínum með geislandi, biksvörtu brosi. Geisjurnar lituðu andlit sín hvít og fyrir vikið urðu gulnaðar tennur þeirra einkar greinilegar en það vandamál var hins vegar leyst með svörtum tönnum. Gestunum til mikillar ánægju.
Dökk bros táknuðu dyggð
Á Edo-tímabilinu (1603-1868) öðlaðist „óhagúró“ einnig vinsældir meðal lægri stétta þjóðfélagsins. Ungar konur tóku dökka tannlitnum fagnandi og notuðu hann, líkt og geisjurnar, að fela mislitar tennur sínar, auk þess að bæta líkurnar á að eignast eiginmann. Vændiskonur fóru jafnframt að lita tennur sínar í því skyni að virðast meira aðlaðandi í augum viðskiptavinanna.
Meðal giftra kvenna breiddist sá siður út að lita tennurnar áður en farið var út á meðal fólks, á strætum úti og í almenningsgörðum.
Kvenleg fegurð einkenndist af svörtum tönnum fram eftir allri 19. öld í Japan.
Svartur litur táknaði dyggð og sóma og konur lituðu tennurnar til marks um að enginn fengi hlutdeild í hjarta þeirra nema að sjálfsögðu eiginmaðurinn sjálfur.
Þessi táknræna merking olli því að sama skapi að samúræjar fóru að lita í sér tennurnar. Í augum stríðsmannanna táknaði svarti liturinn hins vegar ekki tryggð við makann, heldur hollustu og dyggð gagnvart húsbóndanum.
Vesturlandabúar fyrirlitu siðinn
Á síðari hluta 19. aldar fóru Vesturlandabúar svo að fá aðgang að þessu einangraða keisararíki og innreið þeirra olli þáttaskilum hvað „óhagúró“-siðinn snerti.
Vesturlandabúarnir höfðu megna óbeit á svörtum tönnum Japananna. Í evrópskri menningu þóttu dökkar tennur vera til marks um lélega tannhirðu og útlendingarnir furðuðu sig á því að japanskar konur vildu afskræma sig á þennan hátt.
Breski sendifulltrúinn Rutherford Alcock ritaði árið 1863, að sér þætti erfitt „að líta ekki undan sökum viðurstyggðar þegar hann kæmi auga á stóra munnana fulla af svörtum tönnum“.
Einstaka geisjur lita tennurnar svartar enn þann dag í dag.
Síaukin vestræn áhrif gerðu það að verkum að stöðugt fleiri Japanar hættu að lita í sér tennurnar og árið 1870 bannaði japanska Meiji-stjórnin fólki beinlínis að sverta tennurnar í því skyni að vesturlandavæða Japan. Sumt fólk í sveitahéruðum hélt raunar áfram að lita tennurnar en engu að síður dó siðvenja þessi nánast alveg út.
Nú á dögum eru svartar tennur afar sjaldséðar og einungis örfáar geisjur lita enn í sér tennurnar.
