Mannslíkaminn hefur þróast í mörg hundruð þúsund ár og er því mjög vel aðlagaður að þeim aðstæðum og skilyrðum sem hann þarf að búa við. Engu að síður bendir ýmislegt til að þróunin hafi ekki náð að fylgja öllum breytingum á lifnaðarháttum manna.
Sumir hlutar líkamans, t.d. líkamshár og endajaxlar hafa komið sér vel fyrir fólk sem þurfti að tyggja mjög grófa fæðu og ekki átti kost á hlýjum híbýlum. Hvort tveggja er óþarft fólki sem á nóg af fötum, býr í húsum og borðar auðmeltan mat.
Á móti kemur að líffæri sem fljótt á litið virðast óþörf, gætu þjónað ákveðnum tilgangi, sem við höfum bara ekki uppgötvað enn. Mögulega gæti slíkt aðeins átt við þegar álag eða sjúkdómar steðja að. Aðrir líkamshlutar kynnu að vera óþarfir í fullorðnum en mikilvægir í þroska fóstursins. Síðast en ekki síst hafa sumir hlutar líkamans, t.d. rófubeinið, skipt um hlutverk með tímanum. Upphafleg hlutverk þessara líkamsparta hafa horfið en í stað þess að hverfa, hefur þróunin fært þeim ný hlutverk.
