Róm til forna
Lýðnum var skemmt með banvænu leikhúsi hildarleiks
Sjóorrustur með herskipum í fullri stærð og þúsundir hermanna þótti Rómverjum til forna hágæða skemmtun. Skipin mættust í stórum manngerðum laugum eins og til dæmis í Colosseum.
Laugarnar höfðu ekkert pláss fyrir raunverulega siglingu skipanna. Þess í stað voru skipin dregin í návígi hvert við annað og síðan mættust menn sem léku hermenn í bardaga.
Þátttakendurnir voru allir menn sem dæmdir voru til dauða eða stríðsfangar og möguleikar þeirra á að lifa af voru minni en að lifa af skylmingabardaga.
Kostir og gallar rómverskra sýninga
Sýningarnar sýndu vald keisarans. Sjóorrusturnar gáfu keisaranum tækifæri til að sýna bæði hernaðarmátt og hugvit.
Tæki og tól sýninganna kostuðu ríkið mikla fjármuni. Sýningarnar voru mjög dýrar í framkvæmd bæði hvað varðar peninga, tækjabúnað og mannslíf.
Allir borgarar höfðu aðgang að Colosseum en þar sem miðar á viðburðina voru ekki til sölu, heldur aðeins hægt að nálgast í gegnum tengiliði og klíkuskap, tilheyrðu flestir áhorfendur yfirstéttinni.
Gestir fengu sæti eftir stöðu. Hinir ríku sátu framarlega og þeir fátæku og konur aftast. Þrælar höfðu ekki aðgang að Colosseum.
Upplifðu sjóorrustu í Colosseum:
Sjóorrustur voru vinsæl skemmtun í Róm á fyrstu öld.
Hringleikahúsið gat hýst 50.000 manns. Þessi tala samsvaraði einum sjötta hluta fullorðinna karlmanna í Róm.
Skip í fullri stærð
Rómverjar notuðu alvöru herskip í sýninguna. Skipin voru yfirleitt 35 metrar á lengd og fimm metrar á breidd.
Alvöru bardagar með sverðum skildu fáa eftir sem lifðu af. Keisarinn gat þó náðað menn eftir vild.
Sjóorrustur voru vinsæl skemmtun í Róm á fyrstu öld.
Hringleikahúsið gat hýst 50.000 manns. Þessi tala samsvaraði einum sjötta hluta fullorðinna karlmanna í Róm.
Skip í fullri stærð
Rómverjar notuðu alvöru herskip í sýninguna. Skipin voru yfirleitt 35 metrar á lengd og fimm metrar á breidd.
Alvöru bardagar með sverðum skildu fáa eftir sem lifðu af. Keisarinn gat þó náðað menn eftir vild.
Miðaldir
Hirðfífl léttu stemningu og skap
Litrík föt gerðu hirðfíflin auðþekkjanleg úti á götu.
Fíflið var hálfgerður töframaður. Söngur, loftfimleikar, „jöggl“, dans og töfrabrögð voru allt hluti af efnisskrá skemmtikraftsins.
Sumir skemmtikraftar fengu fasta vinnu hjá aðalsmönnum og konunglegri hirð. Auk þess að skemmta hafði grínið einnig pólitískt hlutverk, til dæmis með því að létta á spennuþrungnum aðstæðum með húmor.
Af sömu ástæðu var hirðfíflinu oft falið að flytja konungi slæmar fréttir.
Mörg hirðfífl voru í hávegum höfð og fengu landeignir að gjöf frá konungum og aðalsmönnum sem þeir skemmtu.
19. öld
Sirkus var alls staðar
Sum sirkustjöld rúmuðu þúsundir áhorfenda.
Fyrsti sirkusinn opnaði árið 1768 þegar enski reiðkennarinn Philip Astley hélt sýningu á hringlaga velli til að fá fleiri nemendur í reiðkennslu.
Næstu árin þróuðust sirkussýningar þannig að þær innihéldu einnig línudansara, „jögglara“, trúða og annars konar skemmtikrafta.
Upp úr miðri 19. öld urðu farandsirkusar með sýningum í stórum tjöldum algengir.
Sirkusinn var sérstaklega vinsæll meðal landsbyggðarfólks sem loksins, eins og fólk í borgum, hafði aðgang að skemmtun.
